مراقبت از صمیمیت و کاهش ارتباط جنسی در رابطه زناشویی

به گزارش پارسینه؛ ارتباط جنسی یکی از وجوه متمایزکنندهٔ رابطه زناشویی از سایر روابط است. اما در بسیاری از مواقع، با افزایش عمر رابطه زناشویی و به دلایل متعدد، تمایل و زمان اختصاص داده شده به آن توسط طرفین کاهش یافته و این جنبه از رابطه، به حاشیه رانده شده یا به کلی حذف میشود.

استرس مفرط، اختلال عملکرد جنسی در هر یک از طرفین، تولد فرزندان، مصرف برخی داروها، وجود افسردگی یا سابقه‌ی سوء‌رفتار جنسی در کودکی، تعارضات بین‌فردی، ناهمواری‌های محیطی مانند مشکلات مالی و از دست دادن شغل، از جمله عواملی هستند که میتوانند منجر به تضعیف توانایی و اعتماد به نفس افراد در زمینه عملکرد جنسی شود. برآورده نشدن نیازهایی مانند دوست داشته شدن، دیده شدن و اتصال، در نتیجه‌ی قطع ارتباط جنسی، منجر به کاهش صمیمیت و تبدیل شدن یک زوج به دو هم‌خانه با دوری هیجانی قابل‌توجه می‌شود.

ساختن و حفظ یک رابطه جنسی رضایت‌بخش، و ترمیم آن در صورت گسستگی، بیش از هر چیز نیاز به آگاهی از اهمیت این جنبه از ارتباط، شناسایی و پذیرش وجود مشکلات و کاستی‌ها، و سپس صرف هزینه، زمان و انرژی برای رفع آنها دارد.

شروع گفتگو درباره‌ی نارسایی‌های جنسی رابطه، اگر‌چه ممکن است دشوار باشد، اما ضروری، و در بسیاری از مواقع، تضعیف رابطه جنسی، نشانه‌ی نیاز به صرف زمان بیشتر برای گفتگو با یکدیگر است. باید دانست که هر رابطه زناشویی منحصربه‌فرد و متفاوت با رابطه‌ی دیگر است و بنابراین بیش از تلاش برای مقایسه‌ی آن با انتظارات و استانداردهای دیگران، و سرزنش خود یا طرف مقابل برای عدم تطابق با آنها، نیاز به همکاری برای فهم خواسته‌ها و انتظارات یکدیگر، توافق پیرامون نیاز به ایجاد تغییر برای برآورده‌ شدن آنها و یافتن راه‌هایی برای بازسازی رابطه جنسی، وجود دارد.

در حین گفتگو پیرامون نیازها و کمبودهای جنسی، به اشتراک گذاشتن صادقانه‌ی سلائق و ترجیحات خود برای بهبود کیفیت رابطه، مانع از انباشته شدن تدریجی توقعات برآورده نشده، احساس ناکامی مزمن و فاصله هیجانی به دنبال آن خواهد شد.

هنگامی که گفتگو با یکدیگر به تصمیم‌گیری برای افزایش دفعات رابطه جنسی منتهی شده است، تنظیم برنامه‌ای برای آن، کمک کننده است. این کار اگرچه ممکن است در ابتدا ملال آور به نظر برسد، اما در صورت انجام صحیح و در درازمدت، با ایجاد انتظار، پیش‌بینی و آمادگی، و نشان دادن تعهد و توجه طرفین به یکدیگر، باعث پویایی و تعمیق هیجانی رابطه خواهد شد. این برنامه‌ریزی زمانی موثرتر خواهد شد که ایجاد آمادگی در خود یا طرف مقابل، از ساعت‌ها پیش از زمان مقرر، با نشان دادن توجه و علاقه‌ی خود به او، با در آغوش گرفتن، و ابراز عشق در کلام، پیام و تماس‌های تلفنی، اتفاق بیفتد.

به موازات برنامه‌ریزی برای رابطه جنسی، جست‌وجوی راه‌هایی برای نزدیکی فیزیکی و هیجانی بیشتر، که بسیاری از اوقات در زمینه یا در نتیجه‌ی کاهش رابطه جنسی، تضعیف میشود، کمک‌کننده است. حفظ نزدیکی، چه در بعد فیزیکی و چه هیجانی، بخش مهمی از هر رابطه‌ی سالم است. گذراندن زمان بیشتر با یکدیگر و شروع فعالیت‌های مشارکتی تازه، در تقویت صمیمیت و بهبود ارتباط جنسی در نتیجه‌ی آن موثر است.

در این زمینه، مشارکت فعال و قبول مسئولیت و سهم خود در ایجاد نزدیکی عاطفی و جنسی، نسبت به انتظار برای اقدامی از سوی طرف مقابل، تاثیر بیشتری با توجه به ماهیت دوسویهٔ رابطه دارد.

بسته به علت زمینه‌ساز تضعیف ارتباط جنسی، در بسیاری از موارد دریافت کمک حرفه‌ای ضرورت می‌یابد. در صورت وجود مشکل طبی تاثیرگذار بر توانایی جنسی، مطرح کردن آن با پزشک معالج، و در صورت وجود مشکلات روانشناختی و بین‌فردی، دریافت حمایت روانی در قالب درمان‌ فردی یا زوج‌درمانی برای تقویت مهارت‌های ارتباطی، پرداختن به موانع درونی و حل تعارضات بین‌فردی، موثر خواهد بود.

در عین حال و علیرغم تمام تلاش‌ها و برنامه‌‌ریزی‌ها، به طور طبیعی مواقعی وجود خواهد داشت که در آنها رابطه جنسی برآورنده‌ی توقعات هر دو طرف رابطه نخواهد بود. انتظار بی‌نقص بودن و مقایسه زندگی جنسی خود با تصویرسازی‌های موجود در فیلم‌ها و سریال‌ها، منجر به ناتوانی از تحمل محدودیت‌های زندگی واقعی و ایجاد فاصله روانی بیشتر در رابطه، خواهد شد.